| Stallaert, Bart, singer-songwriter
Van in zijn prilste jeugdjaren stond er te Strombeek-Bever, in de
woonkamer ten huize Stallaert, een kleine gitaar waarop zijn vader
af en toe liedjes speelde en zong uit het “Nonkel Bob studieboekje”
Het duurde niet lang of de vijfjarige Bart beroerde de snaren . Het
eerste melodietje dat hij uit de klankkast toverde was “ Femme que
j’aime” van Michel Polnareff, het Franse tieneridool eind van de
jaren zestig. Thuis werd ook vaak naar kleinkunst geluisterd en het
duurde niet lang of Bart waagde zich aan het schrijven van eigen
Nederlandstalige liedjes. Als 12 jarige schreef hij “Mijnheer de
dierendoder- blues”, een protestliedje tegen de jacht op hulpeloze
dieren. Ook in zijn tienerjaren toverde hij tientallen liedjes uit
zijn mouw, die hij met behulp van een kleine Philips
cassetterecorder opnam.
Als achttienjarige nam hij met enkele bevriende muzikanten, in een
geïmproviseerd studiootje, een cassetje op, met als ironische titel
“ Alle 18 tamelijk goed”. Het is dan op 50 exemplaren gereproduceerd
en werd samen met een tekstenboekje voor 50 frank verkocht.
 Liedjes
uit die cassette waren o.a. “Kathie”, “Mohammed en Fatima” en “ 1000
meisjes” : Ze werden op de openbare zenders gedraaid , wat tot een
kleine reeks optredens als gevolg had, met broer Dirk aan de bas en
Hans Habils als gitarist. Het trio noemde zich “De Brigadiers” . Na
een paar jaar verliet Dirk de groep en werd de “Bart Stallaert-Band”
opgericht met, naast Hans op gitaar, nog een bassist, toetsenist en
drummer. Enkele jaren later ( 1983 ) werd het singeltje “
Nooduitgang” opgenomen op het kleine label “Adarec “ Radioproducer
Luk Saffloer vond het leuk en zorgde ervoor dat het plaatje vrij
regelmatig op Radio2 werd gedraaid.
Volgden een aantal optredens, waaronder Bart als “ jeune premier “
op het 25-jarig jubileum van radio Brabant, waar hij nast Raymond
VHG, Urbanus, Johan Verminnen en enkele andere coryfeeën van het
Vlaamse lied een eigen song mocht brengen. Wegens de start een
boekhandel was er minder tijd over om liedjes te schrijven en op te
treden, en het muziek maken kwam op een laag pitje te staan. In die
periode maakt Bart enkele demo’s, waaronder “ De Gazettenkot-tapes”.
Bart trad toen meestal solo et gitaar op. Na liedjes uitproberen met
verschillende muzikanten ontmoette hij Hubert Van Hellemont, neef
van “Lamp”, uit het befaamde trio“ Lamp, Lazarus en Kris” ( De
Bruyne). Het resulteerde in een muzikale samenwerking, samen met de
ex-bassist en ex-drummer” van “Emballage cadeau” als ritmesectie. Na
de opname van heel wat demo’s stond de groep klaar om op te treden
onder de naam “De©reten” Dank zij de goede contacten van de bassist
kwamen volgden een aantal optredens.
De groep kreeg een voorstel van Guido Vandentroost, directeur GC
Meise om een CD op te nemen. Er volgde een live optreden waar de
groep een 25tal eigen liedjes speelde, waarvan er een 10tal werden
uitgekozen voor de ceedee. Voor de opname van die live cd “De©reten
live” werden er twee backing vocalisten alsook een celliste
ingehuurd.
De CD werd bij heel wat mensen goed onthaald, maar werd zelden
gedraaid op de radio. De groep nam met een één van de songs van die
CD deel aan een liedjeswedstrijd van radio 2. Uiteindelijk werden
De©Reten één van de laureaten. Dat liedje werd opnieuw opgenomen met
heuse studiomuzikanten in twee professionele studio’s. De song “God
is een engel kwijt” werd vaak gedraaid op radio 2, maar dit kon niet
beletten dat de groep er na een tijdje de brui aan gaf.
Producer/ uitgever Paul Govaerts vroeg Bart Stallaert om het lied
“Schitterende vlinder”, geschreven door Kries Roose( pianist bij Jan
De Wilde ), op te nemen in de studio van Guido Sergooris (auteur van
de hit “Ik schreeuw het van de daken”) De singel werd door de
collega muzikanten gewaardeerd maar haalde zelden de radio.
Samen met Guido Sergooris schreef Bart Stallaert dan een 30 tal
liedjes die in de studio werden opgenomen en het concept “Stall” was
geboren. Er volgden bemoedigende kritieken vanuit de muziekwereld.
Men besloot de songs niet in eigen beheer uit te brengen maar een
grote platenmaatschappij aan te spreken. Van de “major”
platenmaatschappijen toonde alleen “Universal” interesse. Toen deze
uiteindelijk niet toehapte, werden de songs opgeborgen. Daar liggen
ze nog steeds stilletjes te wachten tot ze worden gevonden.
Volgden een aantal optredens met Urbanus , die aan Dirk Stallaert (co-auteur
van de Urbanus- stripverhalen) had gevraagd om hem te begeleiden op
de gitaar. Samen met Bart aan de bas en Rudi Vanzurpele (drums),
begeleidden ze de grote komiek tijdens een aantal shows.
En dan volgde er een gastoptreden bij de opname van de live CD van
HT Roberts. “Country music makes me cry”. Bart maakte de vertaling
van een HT Roberts- song,“Het Wonder”. De song valt te beluisteren
op die live CD.
Momenteel speelt Bart Stallaert bas bij een covergroep. Maar
inmiddels heeft hij een leuke groep samengesteld die bestaat uit een
drummer, accordeonist en contrabassist. Oudere en nieuwe songs
worden in een fris kleedje gestoken en in de homestudio opgenomen.
In het voorjaar van 2014 zijn er reeds enkele optredens gepland.
SD |
